1. KRÓTKA HISTORIA KLASZTORU
W 1652 roku Marcin i Zofia Rokszyccy, kasztelanowie połanieccy, wybudowali bernardynom murowany kościół i klasztor pw. Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny oraz świętych Franciszka i Marcina. Przy kościele od strony zachodniej w 1776 roku bernardyni postawili na miejscu drewnianej kaplicy – murowaną loretańską, z fundacji Stanisława Krasińskiego, starosty nowomiejskiego, przy współudziale Joachima Tarnowskiego.
Po ustąpieniu bernardynów w 1824 roku, ówczesny kolator kościoła Stanisław Tarnowski postarał się o oddanie parafii i klasztoru ojcom redemptorystom (benonitom). Prowadzili oni tutaj pracę duszpasterską i pedagogiczno-dydaktyczną w latach 1824-1834. Ich działalność nie podobała się zaborcom. Redemptorystów usunięto, a parafię oddano w administrację diecezjalnemu duchowieństwu.
Kościół w Piotrkowicach. Drzeworyt sztorcowy
wg. Jana Nepomucena Lewickiego.
Kościół w Piotrkowicach. Około 1906 r.
W lutym 1970 roku na prośbę księdza bpa Jana Jaroszewicza, ordynariusza diecezji kieleckiej, zarząd Polskiej Prowincji Karmelitów Bosych pod wezwaniem Ducha Świętego objął w administrację parafię i opiekę nad sanktuarium Matki Bożej w Piotrkowicach (gotycka statua łaskami słynąca ukoronowana została przez bpa Czesława Kaczmarka 7 września 1958 roku). Na mocy zawartej umowy 10 sierpnia 1971 roku kielecka Kuria Biskupia przekazała pobernardyński kościół z klasztorem i jego majątkiem Zakonowi Karmelitów Bosych na własność – pod warunkiem, że karmelici pozostaną w Piotrkowicach. Prymas Polski ks. kard. Stefan Wyszyński udzielił zezwolenia 16 sierpnia 1971 roku na założenie nowego domu zakonnego. Pierwszym przełożonym i administratorem parafii został ojciec Konstantyn Patecki.
W latach 1984-1987 znajdował się tutaj kanoniczny nowicjat pod kierunkiem ojca Kajetana Furmanika. W tym też czasie przeprowadzono kapitalny remont i rewaloryzację Sanktuarium Matki Bożej i kościoła z funduszów zdobytych przez ojca Zygmunta Kucharskiego. W latach 1995-1998 dokonano z funduszów Krakowskiej Prowincji oraz konwentu rozbudowy klasztoru i remontu starej jego części. W dobudowanej części urządzono refektarz, kuchnię, zaplecze kuchenne, pokoje gościnne, a na piętrze świetlicę i cele zakonne z łazienkami.
2. OBSZERNA HISTORIA KLASZTORU
Benignus Wanat OCD, Zakon Karmelitów Bosych w Polsce. Klasztory karmelitów i karmelitanek bosych 1605-1975, Wydawnictwo Karmelitów Bosych, Kraków 1979, s. 606-609. Do pobrania.
BW30Benignus Wanat OCD