Karmelitańskie książki i modlitewniki z przełomu XVII/XVIII w. przypominają kapsuły czasu. Wkładano bowiem do nich różne obrazki i karteczki, które przetrwały tam całe stulecia. Niekiedy służyły za praktyczne zakładki, ale najczęściej umieszczano na nich ważne dla właściciela książki treści. Niektóre z karteczek to „patroni miesięczni”. Każdego miesiąca karmelitanka bosa (podobnie też i karmelita bosy) losowała imię świętego patrona, który stawał się jej szczególnym opiekunem na najbliższy czas. „Patron miesięczny” wzmiankował także cnotę, jaką należało praktykować w danym miesiącu z większym zaangażowaniem, a także konkretne umartwienie pokutne.
Zwyczaj comiesięcznego losowania świętego patrona, by oddać się pod jego opiekę i orędownictwo, spopularyzował hiszpański jezuita, święty Franciszek Borgiasz (1510-1572). W domu jego rodziców Juana Borja y Enriquez oraz Juany Aragońskiej istniał zwyczaj losowania patrona na cały rok. Oddaniu się pod jego opiekę towarzyszyło postanowienie spełnienia jakiegoś pobożnego dzieła lub uczynku oraz szczególnie uroczyste obchodzenie dnia jego wspomnienia. Franciszek Borgiasz wyniósł z tej praktyki dużo duchowego dobra, dlatego zaszczepił rodzinny zwyczaj we własnym domu, a po śmierci żony, gdy wstąpił do Towarzystwa Jezusowego, również we wspólnotach jezuickich, poprzez które rozpowszechnił się on pośród wiernych.
Jerzy Zieliński OCD