Benignus Wanat OCD, Zakon Karmelitów Bosych w Polsce. Klasztory karmelitów i karmelitanek bosych 1605-1975, Wydawnictwo Karmelitów Bosych, Kraków 1979, s. 508-512. Historia klasztoru do pobrania
* * *
Andrzej i Barbara Kotowiczowie, starostowie grodzieńscy, ufundowali w Grodnie karmelitom bosym drewniany klasztor pw. Podwyższenia Krzyża Świętego. Do założenia i zorganizowania nowego klasztoru ojciec Ireneusz od Wniebowstąpienia Pańskiego (Nuceryn Orzeszko), prowincjał, wysłał z Warszawy ojca Jozafata od Matki Bożej (Tyszkiewicza), który rozpoczął budowę kościoła i klasztoru drewnianego. Za króla Jana III Sobieskiego, na sejmie koronnym w 1676 roku Kotowicz uzyskał zatwierdzenie fundacji oraz zwolnienie jej od podatków i wszelkich ciężarów publicznych. Po spaleniu się drewnianego domu karmelici bosi w 1736 roku wybudowali ze swoich funduszów murowany kościół i klasztor.
Kasata klasztoru nastąpiła w 1845 roku. W dniu 19 lipca nastąpiło przejęcie budynków na rzecz państwa. Aktem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z 25 września 1881 roku Skarb Państwa przekazał budynki klasztoru karmelitów bosych gminie miasta Grodno przeznaczając je na koszary wojskowe. Kościół przez długi czas stał zamknięty, zdewastowany wewnątrz. Dopiero w 1904 roku przerobiono go na koszary.
Nieistniejący klasztor karmelitów bosych w Grodnie na pocztówce z początku XX w.
Klasztor karmelitów bosych w Grodnie na fotografii z 1905 roku.
Nawa główna skasowanego klasztoru.
Historia archiwum
Zachowały się jedynie akt rewindykacji klasztoru z lat 1937-1939 oraz szczątkowe informacje pojawiające się przy okazji spraw innych klasztorów karmelitańskich.